We zijn nu een aantal weken op weg door mijn geliefde Frankrijk. Ik heb dus ruim de tijd om na te denken over mijn koopverslaving. Want die moet natuurlijk ergens vandaan komen, ergens ontstaan zijn. Een verslaving is er niet zomaar, uit het niets.
Moeder en dochter
Mijn moeder, 1.85 cm lang en 10 jaar ouder dan mijn vader en voor het eerst en laatst moeder geworden van een dochter ( ik ) op haar 36e, (allemaal nogal ongebruikelijk in die tijd) was bepaald niet geïnteresseerd in kleding. Ze deed niet echt veel moeite om de 10 jaar leeftijdsverschil te verbloemen. Ik denk, dat ik daarop gereageerd heb. Vanaf mijn 14e kreeg ik, zoals veel meisjes uit mijn klas, kleedgeld waar ik alles van moest kopen. Dat was dus uitkijken en vooral in de uitverkoop mijn slag slaan. Jullie herinneren je misschien nog mijn 5 paar schoenen in de uitverkoop. Daar komt ook nog bij mijn perfectionisme, ontstaan denk ik uit onzekerheid en twijfel.
Ik ben altijd uit op goed, beter, BEST.
Als ik naar toneel, een concert, lezing of een cursus ga, wil ik altijd op de eerste rij zitten en meestal lukt me dat ook. Toen ik eenmaal voor de klas stond en Frans gaf op de middelbare school, vond ik, dat ik de Franse cultuur op zijn minst moest uitstralen en trok ik dus elke dag iets anders aan. Dit overigens in tegenstelling tot veel collega’s, die in oude spijkerbroeken en verwassen t-shirts liepen.
Het liep de spuigaten uit
Toen ik eenmaal de Kringloopwinkels ontdekt had, was het hek helemaal van de dam. Ik kwam met stapels, overbodige, kleding thuis, die vaak, na de onmiddellijke wasbeurt, al weer werd doorgegeven aan een andere Kringloop o.i.d. Voor mijn baan als Franse juf had ik al die kleding niet meer nodig na mijn pensioen. Het liep de spuigaten uit, ik kon niet kiezen uit mijn kast(en) en ik werd gewoon een beetje misselijk van mezelf. Vandaar vorig jaar augustus mijn besluit om NIETS meer aan te schaffen. Tot nu toe is me dat aardig gelukt.
Mijn dochter – Omdat ik in mijn berichtjes nogal uitgebreid over het hoe en waarom van mijn koopverslaving en kleedgedrag schrijf, lijkt het me leuk om er iets aan toe te voegen over hoe mijn dochter hiermee omgaat. Welke invloed ik op haar heb gehad. Ze zegt dat ze in elk geval van mij heeft mee gekregen om er altijd stijlvol en verzorgd uit te zien en het begrip ‘ton sur ton’ vaak toe te passen. Ze is altijd zorgvuldig omgegaan met haar kleedgeld: vaak uitverkoop, ook regelmatig tweedehands. Maar ze is absoluut niet verslaafd. Hoewel ze wel in staat is om duurdere kleding aan te schaffen, van bijzondere merken. Zij durft dat en is dan bij lange na niet zo zuinig als ik.
Ze heeft mij gestimuleerd -Het feit dat ze als eerste een jaar geen kleding heeft gekocht, was voor mij een stimulans om dat ook te doen. Zo beïnvloeden we elkaar en dat voelt best evenwichtig. Verder zegt ze van mij geleerd te hebben om goede sieraden te dragen, om jassen te dragen die bij je outfit passen en…om te letten op je sokken. Dat laatste vind ik heel grappig, want zelf draag ik nooit sokken. Misschien stamt dat nog uit haar kindertijd? Ze complimenteert mij altijd en vindt dat ik er stijlvoller uitzie dan zij zelf. Komt natuurlijk vooral door het leeftijdsverschil. Zij durft meer dan ik bontere en meer opvallende kleding te dragen.
Maar in mijn volgende stukje ga ik jullie iets opbiechten.
Tot dan, groet Christine
*De cartoon boven dit bericht heeft AI voor mij (Lida) gemaakt.
Koopverslaving is een interessant onderwerp om aandacht aan te besteden, vind ik. Een keer, of twee keer. Ik ben al maanden teleurgesteld als er weer een blog hierover komt. Ik mis dan de bruikbare en veelzijdige adviezen en tips van jou, Lida.
Mij inspireert het juist enorm om ook minder te kopen.
Mooi om ook de achtergrond te lezen van “een jaar geen kleding kopen”.
Lida, ik zie op Linkedin zoveel staan over duurzaamheid in de kleding branche met allerlei fantastische ideeën over de kledingloop. Maar dit is zo’n mooie inspiratie hoe dat vanaf het koopproces verminderd kan worden. Ik vroeg me af of Christine en jij de blog niet daar willen posten?
Fijne zondag! Corine
Dank voor je reactie, Corine. De berichten van Christine veschijnen één keer per maand. Hoe goed ik je idee ook vind, ik zie niet hoe ik dit voor elkaar krijg. Misschien kun jij de link van mijn blog daar vermelden met de toevoeging dat er inmiddels 10 persoonlijke verhalen over koopverslaving op staan? Groet, Lida
Ja hoor Lida,
ik zal proberen het bericht op LinkedIn te plaatsen.
Volgens mij kan dat onder bijdrage delen.
Groeten, Corine
Ik ook, ik vind er niks aan, wat die mevrouw niet koopt.
Ik vind het juist heel interessant om te horen hoe ze hier mee omgaat. Heel leerzaam. Prachtig geschreven ook! Een leuke afwisseling met de fijne en bruikbare tips van Lida. Complimenten allebei!
Wat een boeiend verhaal! Ik ben er, op mijn manier ook mee bezig en wil nu omgaan met geld intergenerationeel onderzoeken, aan wat mag je geld uitgeven en is kleding alleen maar nodig? Mag overvloed? Om jezelf te latenzien? Ik had een aangeboren groeistoornis in mijn gezicht en besliste rond mijn 45ste alleen nog maar apart en stijlvol en mooi te zijn door mijn kleding, dat trekt dus de aandacht en geeft mij de plek die ik nodig heb om er te mogen zijn, en mag dat nu stoppen want ik heb overvloed en blijf toch op zoek naar net dat ene kledingstuk dat de finale heling en transformatie zal afsluiten van lelijk eendje naar mooie vrouw,…
Ik kijk steeds uit naar een blog van Christine en vind het geweldig hoe ze er mee omgaat en lees de blogs met plezier.
Fijn dat de achtergronden van 3 generaties wat mode betreft wat toegelicht zijn.
Ben benieuwd naar de biecht.
Ik kijk ook steeds uit naar een blog van Christine. Ze zijn leuk geschreven en geven een inkijk vanuit verschillende invalshoeken.
Het inspireert mij om minder te kopen en dat lukt heel goed.
Lida’s blogs zijn ook niet altijd op mij van toepassing of worden wel eens herhaald. Prima hoor! Ik haal de krenten uit de pap en bewaar wat voor mij belangrijk is bij mijn “favorieten” Voor elk wat wils dus 😉
Ja, je opvoeding bepaalt mee. Mijn moeder was nogal behoudend, als kind kreeg ik vooral bruine en blauwe kleding aan.
Ik koop nog steeds geen opvallende kleding. En mijd bruin…
Al leer ik hier over de verschillende tinten bruin en probeer ik al meer.
De invalshoek van je financiele opvoeding of kledingkeuzes vind ik juist weer leuk gevonden.
Als tiener had ik zeer weinig kleding, maar wel van goede kwaliteit. Voor mij geen kleedgeld: mijn moeder ging mee, zocht uit of keurde wat ik uitzocht, en betaalde. Kleding mocht niet trendy zijn, want moest lang meegaan en dan worden doorgegeven. Pas als student kocht ik mijn eigen kleren. Ik was daar uiteraard helemaal niet blij mee en het kost me nog altijd moeite om kleding te zien als uitdrukking van mijn persoonlijkheid. Waar ik wel blij mee ben, is dat mijn moeder me heeft geleerd kwaliteit te herkennen in stoffen en afwerking van kledingstukken. En zuinig leren zijn op mijn schoenen en kleding.